தென்றலுக்கேற்ப
இலையும் கிளையும்
இசைந்து
அசையும் நிழலில்
தாய் போலத்
தாலாட்டி தூங்கவைத்த
மரத்தினை கொன்று
வேரோடு சாய்த்து
மலையளவு வீடெழுப்பி
அசையா நிழலில்
நிம்மதியாய் உறங்க வெண்ணி
தாய் கொண்ட
கோபத்தின் அழல்
தாங்க
முடியாமற் தவித்து
வெக்கிப் புழுக்கந் தாங்காது
புறத்தை யோடி
புரியாமற்
பார்க்கையில்
மரத்தின் உயிர்ப்பான
நிழலை விட
சுவரின் உயிரற்ற
நிழல் எவ்வகைளும்
ஏற்புடையதல்ல
என்றுணரும் தருணம்
மரத்தின் பிடியில்
வீடே சூன்யமாய்
மாறியிருக்கும்
பல்லாயிரம் பேரின்
உயிரை எடுத்தோ
அல்லது
ஊன்று கோலுக்கு
துணையாக்கியோ
விட்ட போர் வாளை
இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டு
பூனைக்கு
சகுனம் பார்த்த கதையாய்
புறம் பேசி
பலரின் வாழ்வை
நிர்கதியாக்கியவர்களை
நண்பர்களாய் யெண்ணி
முகமுன்
கோபப்படுபவர்களை
முதல் எதிரியாய்
பாவித்த
முட்டாள்தனம்
போலிருக்கிறது
மற்றோரின்
விருப்பு வெறுப்புகளுக்காக
வாழ்கைப் பேருந்தை
வேகமாய் செலுத்தினால்
தொலைவினில்
ரெயில் வண்டிக்கு
பின்னே மறையும்
சூரியனை பார்க்க
நேரிடலாமல் போகலாம்
மழை தூறல்கள்
தோலில் தரும்
கிச்சு கிச்சுக்களை
உணராமல் போகலாம்
பல்வேறு நிறுத்தங்களில்
ஏறியிறங்கும் நபர்களும்
அவர்களின் நினைவுகளும்
கிடைக்காமலே
போகலாம்
சமயங்களில் ஆற்றனிலிறங்கி
அசுத்தங்களை களையும்
வாய்ப்புகள் வாய்க்காமலே
போகலாம்
பயணத்தில்
எதிர்கொள்ளக்கூடிய
பள்ள மேடுகளால்
பாதை மாறி
பயணப்படும்போது தோள்
தட்டித் தேற்ற
துணையற்றுப் போகலாம்
இவ்வாறாக சொல்லக்கூடிய
அல்லது
சொல்லில் நிரம்பா
உணர மட்டுமே கூடிய
எண்ணற்ற விசயங்களை
இழந்து
இலக்கை அடைந்தாலும்
யாருமற்ற
நிறுத்தத்தில்
தனியாக
நிற்க நேரிடும்
என்பதை
நினைவிற் கொண்டு
மெல்ல செலுத்துக
வாழ்க்கை பேருந்தை
மலரும் ஓர்
பூவைக் கண்டு
மற்றொரு பூ
என்றுமே
பொறாமை
கொள்வதேயில்லை
மாறாக
மலரு மழகிய
நிகழ்வைக் கண்டு
மகிழ்ச்சியுறுமை யன்றி
மலரா தன்னோடு
ஒப்பிட்டு
அந்நிகழ்வை
கலங்கப் படுத்தாது
தனித்துவமான
தன்னுடைய
மணம் விட்டு
மலருவதற்காக
தனக்கான நேரம்
வரும் வரை
பொறுமை காத்துக்
கொண்டிருக்கிறது
இப்படியாகத் தானிருந்திருக்க
வேண்டும்
மனிதமும்
ஆனால்...
முற்றும் கற்றவனென
எவனுமில்லை
ஏனெனில்
கற்பதருக்கென்று
ஏதாவதொன்று
இருந்து கொண்டே
தானிருக்கும்
அதுபோற் என்னை
முழுதும் ரசித்தவர்
என்று எவருமில்லை
ஏனெனில்
ஏதோவொரு இடத்தில்
எங்கோவொரு மூலையில்
நீ ரசிப்பதற்கென்றே
பார்வைகளையே
கண்டிராத பகுதிகள்
ஏராளமென்னில்
இப்படிக்கு
'இயற்கை' - யான
நான்
தூங்கும் விழி
தாங்கும் முகம்
பார்த்து தொண்டைதனை
யடைக்கும் துக்கம்
திக்கும் துயர
நிலை
கை பொத்தி
வாய் மூடியும்
கண்ணீர் இமையணை
தாண்டி கால்களில்
பட்ட சூடுணர்ந்து
கரங் கொண்டு
கண் தோய்த்து
அரை தூக்கம்
கலைந்து அடுப்படி
தேடுமுன்னிடம்
அம்மா ?
அவளில்லை நானென்று
எவ்வாறுரைப்பேன்
பள்ளி வருமுன்
பஞ்சரானது
புது சைக்கிள்
வகுப்பு வாசலில்
தடுக்கி
விழுந்தேன்
வந்த பின்
முதல் பெஞ்சில்
அமர்த்தப்பட்டேன்
கரும்பலகை
அழிக்க
கட்டளையிடப்பட்டேன்
அதீத வெயிலால்
அன்று மதிய
சோறும் கெட்டது
பச்சத் தண்ணீரும்
சூடாக
உள்ளிறங்கியது
பசிதூக்கத்தில்
வீழ்ந்ததால்
உரைநடை
உரக்கப் படிக்க
உத்தரவிடப்பட்டேன்
கடைசி
பீ.டீ பீரியடும்
கணக்கு வாத்தியருகே
கடனளிக்கப்பட்டது
இவ்வனைத்து
துர் சம்பவங்களின்
துயர காரணம்
வருகைப் பதிவேட்டில்
அவள்
வாரா நாட்களே !
புது காலையில்
பூத்த மலரை
மண்டி யிட்டு
முகர்ந்து பேசிக்
கொண்டிருந்த பெண்
பிள்ளையை பின்னுக்குத்
தள்ளி பிய்த்துத்
தின்று பேசாமற்
போன பெட்டை
ஆட்டிடம் பேச்சு
வார்த்தைக்கு போக
பேசும் பொம்மை
யொன்றை துணைக்கு
கை பிடித்து
அழைத்துக் கொண்டு
"இனிமே பூ
சாப்ட்ட சாமி
கண்ண குத்தும்னு"
அம்மா சொல்வதைப்போல
கண்டிப்பா சொல்லவும்
அதை புரிந்தார்
போல் மண்டையாட்டிய
யாட்டிடம் சம்மதம்
வாங்கின மகிழ்ச்சியில்
பூச்செடிக்கு ஆறுதல்
சொல்ல வந்த
வேளையில் அப்பா
அதே செடியில்
மீதிப் பூக்களை
பரித்துகொண்டிருந்ததைக்
கண்டு புரியா
மொழியில் பொரிந்து
தள்ளி விட்டு
வீட்டுக்குள் சென்று
இறந்து போன
பூக்களுக்காக
அழுது கொண்டிருந்தபோது
அம்மாவிடம்
"சாமி அப்பா
கண்ண குத்தாது-ல"
என்றவளை
புரியாமல் அணைத்துக்கொண்டாள்.
உதட்டோரம் கசிந்த
சிரிப்பு நழுவி
கன்னக் குளத்தில்
விழுந்ததும்
சுட்டு விரல்
கொண்டு கண்ணடி
கறுமைத் தொட்டு
கலந்ததில்
பேனா முனைத்
தொட்டெழுதிய
எழுத்துக்களுக்கும்
கிறுக்குப் பிடித்து
இடமாறி இடறி
சொல்லும் பொருளும்
அவளதரமும் அதன்
நகையுமாகி
நாம சங்கீர்த்தனமாகியது
அக்கருமை
கனந்தாங்காது
காகிதத்துக்கும்
மயக்கம் வந்து
கன மேசையடியில்
கிடத்திய
பின்
தரணி
தலை
சுற்றியது
குயில்களின்
கானத்தை
கையிறாகத்
திரித்து
மாலையது
மதியின்
மஞ்சளொளில்
தோய்த்தெடுத்து
மழலைக் குரல்
கொண்ட
மங்கையவள்
செங்கழுத்தில்
படரவிட்டு
காதலென்ற
மூன்றெழுத்து
கொண்டு
முடிந்து
விட வேண்டும்
வார்குழலது வாஞ்சையோடு
கன்னம் தீண்டும்பொழுது
மெல்லச் சிணுங்க
மேலுதடு சுருங்க
விழுந்த பள்ளமதில்
விரலது கடந்து
செவியோரம் சேர்த்து
மறைத்த பின்
நொடியது பாதியில்
இடப்புறம் நோக்கி
வலக்கண் ஏதும்
வாள் சுழற்றுதோ
என்றாய்ந்து நுகர்வோர்
யாருமில்லா என்றுணர்ந்து
கண்ணோரம் சிறு
கவிதைபாடி
கடந்து சென்றதும்
எம்மனக்கண்
கண்ட இவ்விளக்கத்திற்கு
அப்பொருள் தானே ?
