உதட்டோரம் கசிந்த
சிரிப்பு நழுவி
கன்னக் குளத்தில்
விழுந்ததும்
சுட்டு விரல்
கொண்டு கண்ணடி
கறுமைத் தொட்டு
கலந்ததில்
பேனா முனைத்
தொட்டெழுதிய
எழுத்துக்களுக்கும்
கிறுக்குப் பிடித்து
இடமாறி இடறி
சொல்லும் பொருளும்
அவளதரமும் அதன்
நகையுமாகி
நாம சங்கீர்த்தனமாகியது
அக்கருமை
கனந்தாங்காது
காகிதத்துக்கும்
மயக்கம் வந்து
கன மேசையடியில்
கிடத்திய
பின்
தரணி
தலை
சுற்றியது
குயில்களின்
கானத்தை
கையிறாகத்
திரித்து
மாலையது
மதியின்
மஞ்சளொளில்
தோய்த்தெடுத்து
மழலைக் குரல்
கொண்ட
மங்கையவள்
செங்கழுத்தில்
படரவிட்டு
காதலென்ற
மூன்றெழுத்து
கொண்டு
முடிந்து
விட வேண்டும்
வார்குழலது வாஞ்சையோடு
கன்னம் தீண்டும்பொழுது
மெல்லச் சிணுங்க
மேலுதடு சுருங்க
விழுந்த பள்ளமதில்
விரலது கடந்து
செவியோரம் சேர்த்து
மறைத்த பின்
நொடியது பாதியில்
இடப்புறம் நோக்கி
வலக்கண் ஏதும்
வாள் சுழற்றுதோ
என்றாய்ந்து நுகர்வோர்
யாருமில்லா என்றுணர்ந்து
கண்ணோரம் சிறு
கவிதைபாடி
கடந்து சென்றதும்
எம்மனக்கண்
கண்ட இவ்விளக்கத்திற்கு
அப்பொருள் தானே ?
